Goed zes jaar geleden eindigde de relatie waar ik niet enkel een partner was voor mijn vriendin, maar ook een stiefvader voor haar dochter.

Het meisje was net één jaar oud toen onze relatie begon en ik was aanwezig tot ze bijna drie jaar oud was. Tijdens die periode was ik erbij toen ze haar eerste stapjes zette, haar eerste woordjes leerde en ook mij een naam gaf. Jajo. Haar versie van Jona, zoals mijn vrienden me noemen.

Zonder dat ik er goed en wel bij stil had gestaan wat het meehelpen in de opvoeding van een kind met zich meebrengt aan praktische taken, flesjes, papjes, pampers, 's nachts opstaan, troosten, tanden poetsen, omkleden, in bad steken, in bed steken, aankleden voor de dag, van de crèche, naar de crèche, spelen, voorlezen, oppakken, woordjes leren, vooruit duiken om de val uit de zetel te vermijden, luisteren, lachen, kijken.. was ik - voor ik het wist- compleet verkocht en hield ik van alles wat ze was.

Maar mijn relatie met haar moeder was bij momenten stormachtig en hoewel we het geprobeerd hebben, bleken we niet geschikt om samen in een relatie te zitten.

Het einde van de relatie was moeilijk, lelijk, pijnlijk en had als resultaat dat ik plots geen Jajo meer was, of dat zelfs op één of andere manier kon blijven.De relatiebreuk viel me zwaar, maar waar ik compleet niet mee om kon was het missen van(niet) mijn kind.

Op een kleine twee jaar tijd was mijn leven helemaal veranderd. Niet meteen aan de buitenkant, maar vanbinnen. Het opnemen van een zorgende rol voor een klein kind had me veranderd op een manier die ik niet kon voorspellen, of vatten... of uitleggen...

Aan familie, aan vrienden zonder kinderen, aan vrienden mét kinderen en aan hulpverleners (uiteindelijk wél, maar het was lang zoeken en het was een nog langer herstelproces.)

Het gemis, de onmacht, de woede, het intense verdriet, de schaamte.. want welke vent mist nu een kind? Dat zelfs niet eens van hem is?

Ik. Deze vent miste een kind.

Nu ik hier jaren later over kan praten zonder dat ik me erover schaam wat ik heb meegemaakt en wat ik gevoeld heb, heb ik besloten om deze praatgroep op te richten.

Om mannen zoals ik iets aan te bieden waar we misschien wel nood aan hebben.

Dus dit is een tweewekelijkse praatgroep voor mannen die zich hierin herkennen en er niet alleen mee willen blijven zitten. Een plek voor vergeten vaders, om hierover te kunnen praten en gehoord te worden.

Jonathan Del Piero.